One of the many articles printed about
Simon Rademan
Back to homepage
Enter Site
*
"Van Papierklavier tot vleuelklavier"
Finesse
*
Vandag trek hy die rykste van
rykes aan in skitter tabberds. Hy glimlag breed op glansgeleenthede
en koop na hartelus. Maar hy het nie so glansryk grootgeword nie.
Inteendeel – hulle was brandarm en nie sy pa of ma kon ʼn woord hoor
wat hy vir hulle gesê het nie ...
Ek het vir
myself klaviernote op ʼn lang stuk papier geteken. Ek het ure daarop
sit en “speel”. Klanklose melodieë in my klanklose wêreld. Ek was in
Sub B en ons was arm. Maar ek wou só graag klavier speel. Nog my
lewe lank. Daar was ʼn tannie wat gratis vir my musiekles gegee het.
Sy het gedink ek oefen in die Belmont- hotel. Maar hulle het my
weggejaag al het my pa, wat daar gewerk het, toestemming gevra. Toe
‘oefen ek maar op die papier’. Op ʼn dag het die tannie my so staan
en luister: Jy oefen nie regtig nie nè? Maar ek het. Ek het
meesterstukke op my papierklavier gespeel.
Ons
het op die grenslyn gebly. Die witmense hier en die kleurlinge daar
…en ons huis was tussenin. Dis waar ons huis in Ceres was. Aan die
ander kant van die treinspoor.
En toe kom die aardbewing en vee ons
huis plat. Die bietjie wat ons gehad het.
Die aardbewing van September 1969 in die
Tulbach-omgewing was amper soos divine intervension. Hy het
ons almal gelyk gemaak. Klas- en rasverskil het daardie nag nie saak
gemaak nie. My armmoedige wêreldjie het geskud. Ek voel nog die
hitte van daardie dag. Ek proe nog my ma se ryssop van daardie aand.
Ons moes gou klaar eet want ʼn besoeker van Worcester af was op pad.
Ma-hulle het die kombuistafel nodig gehad. Ons kon nie almal in die
vertrekkie inpas nie.
Ek en my broer,
Remeurus, het gaan slaap. Ma het ons wakker gemaak en letterlik van
die bed afgeruk. Die mure het gebewe. My pa was vol bloed. Van die
bakstene het op sy kop geval. Daar was ʼn groot kraak na die sitkamer
se kant toe en ek het nog gedink mens kan jou hand daardeur sit. Die
berge rondom die dorp het gebrand soos wat die rotse van die
aardbewing geval het en vonke veroorsaak het. Niemand het geweet wat
aangaan nie. Die meeste het gedink dit is die oordeelsdag. Die dag
van vuur. Ek onthou die angs. My ma was histeries en sy kon nie
praat nie. Net geluide maak. Sy is doof gebore. Gertruida, mense het
haar Ada genoem. My pa was Dofie. Hy het eers op skool doof geraak.
Maar daardie nag het dit nie saak gemaak dat hulle doof is nie.
Almal was gelyk.
Die hele dorp se
inwoners het daardie nag iewers buitekant die dorp in hulle
karre
gaan slaap. Ons het ʼn Prefekkie gehad. Hoe slaap
mens vier mense in ʼn Prefekkie?
Maar Ma en Pa was lief vir ons. Al wou hulle my met geboorte aan my
tannie gee. Ma het later verduidelik hoekom. Sy het te veel
gesukkel. Sy het appels gepak en vloere geskrop vir ʼn lewe in
Ceres-pakstoor. Tot op die nippertjie voor my geboorte. Maar toe kon
sy my nie meer weggee nie. My tannie was lank ongelukkig daaroor –
dit het gesorg vir groot gevegte. Maar ek was op die beste plek.
Ons het nie geld gehad nie, maar die een
ding wat ek as kind gehad het, was liefde. ’n Oorvloed van liefde!
Dit het opgemaak vir als. My ouers was doof en ons wêreld was
meestal klankloos, maar lyftaal was alles. Ma kon nie vir ons sê sy
is lief vir ons nie, maar sy kon dit wys. Remereus het waarskynlik
by my ouma-hulle leer praat en ek by hom. My ouma-hulle het aan die
ander kant van die dorp gebly en ons het hulle net naweke gesien.
Ons kon met hulle praat.
Dis
hoekom woorde my so gefassineer het dat ek drama gaan studeer
het. Op die verhoog het mense soos Wena Naudé en Anna
Neethling-Pohl die woorde so mooi en perfek uitgespreek. Dit was vir
my wonderlik om te hoor na die klanklose wêreld van my ouerhuis.
Oor
ons arm was, wou ek van kleins af alles om my mooi maak. Ek het as
kind pop gespeel en vir hulle die mooiste klere gemaak. Dit was vir
my belangrik want ons moes tevrede wees met klere wat die welsyn kom
aflaai. Dit is nogal ironies, ek het met ander se ou klere
grootgeword en nou maak ek 'n lewe daaruit om ander mense mooi aan
te trek. Met luukse glansklere. Dit is my passie om vroue mooi
te laat lyk. Dit het 20 jaar lank vir my die sukses en rykdom
gebring.
Ek
lewe nou baie gemakliker,
maar waardeer sukses meer oor ek uit armoede moes opstaan.
Ek koop nou goed wat ek as kind
begeer het. Soos gietyster-tuinstelle. Daar het sulkes in die tuin
van die Belmont Hotel op Ceres gestaan. Maar dit was vir my verbode
om daarop te sit want ek was een van die werkers se kinders. Maar
toe ek uiteindelik ʼn gietsysterstel kon bekostig, het ek vyf gekoop.
Ek
het in ʼn hotel “grootgeword”, maar ‘die hulp se kinders’ mag nooit
saam met die hotelgaste
geëet het nie. Ons moes in so ʼn gangetjie sit en al die waiters
het verby ons geskuur. Ons moes vinnig klaar eet. Pa het 45 jaar
daar gewerk en toe hy ʼn hartaanval kry, bel hulle my en sê jou pa is
nou siek – ‘kom haal hom ...’
Ek
was ʼn paar jaar gelede by my skool op Ceres se reünie. Hulle het my
soos ʼn celebrity behandel. Van my skoolmaats het kom sê hulle
is jammer. Ek is nie seker waaroor nie. Hulle het my daardie nag in
die honeymoon-suite van die Belmont-hotel laat slaap.
Maar dit was nie vir my lekker
nie. By die reünie het die hoof genoem die Belmont het die suite
geborg. Almal het dus geweet ek slaap verniet in daardie suite.
Die
erkenning wat my skool my gegee het, was vir my ʼn vreemde ervaring.
Ek is nog dieselfde Simon Petrus. Dieselfde een wat destyds in my
eerste klein woonstelletjie die mode-etiket, Simon Rademan, gevestig
het. Die Simon wat vandag by my groot ateljee werk.
Die boek waaraan ek werk, ryg
soos ʼn garedraad deur my lewe. Van die dag tot my ma besluit het sy
wil my hou, tot nou.
Ek
is steeds die kind wat met begeerte in my hart met passie op ʼn
‘papierlavier’ speel. Maar ek het onlangs vir my ʼn regte
vleuelklavier gekoop en ek neem nou behoorlike klavierlesse. Tog is
die klavier is toe nie so spesiaal nie, want party mense loop verby
dit en sien dit nie eens raak nie! Ek wil heeltyd vir hulle sê: “Kyk
nou, ek het ʼn klavier!” Ek gaan nog die mooiste klanke op hom speel.
Klanke bring steeds vir my vreugde. Ek waardeer dit meer as ander
mense. Maar daar was baie waarde in my klanklose kinderjare. Dit was
die boustene van my lewe.
Ek verwerk nou al die dinge in
my lewe met die skryf van my outobiografie.
Dinge soos dat maats nie my
ouers se doofheid en die snaakse geluide waarmee my ma “gepraat” het
kon verstaan nie. Ek skryf oor my grootwordjare en my lewenslesse.
My
reis na sukses is nie op ʼn skinkbord vir my gegee nie. Met die jare
het ek vrede gemaak met baie goed. Ook met myself. Simon van Ceres.
Dofie en Ada se seun wat alles om hom mooi wou maak ...en dit steeds
doen.
*
© Simon Rademan Fashion
Design Studio CC
________________________________________________________________
Back to homepage /
Appointment procedures /
Order information /
Contact us /
Enter
Site /
Consultations /
Costs /
Wedding gowns /
Free articles /
Celebrities /
Background /
Magazines /
SA's best and worst /
Save money /
Matric farewell /
Our official Fashion page /
Play intro
_________________________________________________________________________ |